Πολεμικές Εφευρέσεις

“Δεν θα ήθελα τα σχέδιά μου να εφαρμοστούν, γιατί οι άνθρωποι από την φύση τους είναι κακοί και θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για να σκοτώσουν”

  Αν και ο Leonardo Da Vinci ήταν, στην πραγματικότητα, φιλειρηνιστής, όπως και όλοι οι μηχανικοί της εποχής του αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την αστείρευτη εφευρετικότητα του στο πεδίο της πολεμικής μηχανικής και αρχιτεκτονικής. Ας μην ξεχνάμε ότι έζησε σε μία περίοδο διαρκών και αέναων συγκρούσεων μεταξύ των βασιλείων της τότε Ιταλίας, κάτι που καθιστούσε την ενασχόληση με τέτοιες εφευρέσεις τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και κερδοφόρα.

  Παρακάτω παρατίθονται παρουσιάσεις των σημαντικότερων και πιο αξιοσημείωτων πολεμικών εφευρέσεων, μηχανών και οραμάτων του Leonardo Da Vinci.

Η Γιγάντια Βαλλίστρα

  Μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές μηχανές του Leonardo Da Vinci ήταν η γιγάντια βαλλίστρα. Το έργο αυτό ήταν τεράστιο καθώς το άνοιγμα του τόξου του ήταν δεκατρία μέτρα. Ακόμα, λόγο του μεγέθους του, οι έξι τροχοί που του επέτρεπαν να κινείται ήταν τοποθετημένοι σε μια γωνία έτσι ώστε να αυξηθεί η σταθερότητα του. Έχοντας τέτοιο μέγεθος, η βαλλίστρα ήταν ένα μέσο εκφοβισμού του εχθρού. Το τόξο αποτελούνταν από λεπτά κομμάτια ευλύγιστου ξύλου τα οποία συγκρατούνταν μαζί από σχοινιά. Για να τεντωθεί το τόξο χρησιμοποιούνταν ένας συμπιεστικός μηχανισμός με βίδα. Ακόμα, βαρούλκα είχαν τοποθετηθεί στο πίσω μέρος της βαλλίστρας για να ρυθμιστεί η έλξη, τα οποία έθεταν σε κίνηση ένα δεύτερο μηχανισμό ο οποίος μείωνε τη δύναμη που απαιτείται για να τεντώσει το τόξο. Η βαλλίστρα, αντί να εκτοξεύει γιγάντια βέλη, φαίνεται πως σχεδιάστηκε για να χρησιμοποιεί μεγάλα βλήματα. Για να την χρησιμοποιήσει ένας στρατιώτης, θα έπρεπε να γυρίσει μια μανιβέλα ώστε να τεντώσει προς τα πίσω το τόξο, να τοποθετήσει το βλήμα και έπειτα να χτυπήσει με μια σφύρα ένα καρφί που συγκρατούσε τεντωμένη την χορδή για να την απελευθερώσει. Η αδυναμία αυτού του μηχανήματος αποδεικνύεται πως ήταν το ίδιο του το μέγεθος, καθώς θα έπρεπε να παλέψει για να αντιμετωπίσει τις ακραίες δυνάμεις που εμπλέκονται στην πυροδότηση μιας τέτοιας συσκευής.

Ο Καταπέλτης

  Καταπέλτες φτιαγμένοι κατά βάση του κύριου σχεδίου υπήρχαν και χρησιμοποιούνταν εκατοντάδες χρόνια πριν ο Leonardo Da Vinci σκεφτεί να βελτιώσει το σχέδιο αυτό. Σχεδίασε ένα καταπέλτη ο οποίος θα χρησιμοποιούσε ημιελλειπτικό ελατήριο. Καθώς η κατασκευή ενός τέτοιου χαλύβδινου ελατηρίου θα ήταν πολύ δαπανηρή αλλά και δύσκολη εκείνη την εποχή, λογικά θα χρησιμοποιούνταν ξύλινη σούστα. Η σούστα αυτή θα θύμιζε πολύ τόξο αλλά με μεγαλύτερη γωνία. Τα επίπεδα του ξύλου θα ήταν το καθένα κοντύτερο από το άλλο. Το κέντρο του τόξου θα ήταν πιο παχύ αλλά και δυσκολότερο να λυγιστεί. Προς το τέλος του τόξου το ξύλο θα ήταν πιο ευλύγιστο και πιο εύκολο να καμφθεί. Η  πρωτοτυπία αυτού του σχεδίου φαίνεται στο ότι η λειτουργία του δεν επιτυγχανόταν με την παραδοσιακή μέθοδο της χρήσης του τόξου για να τραβήξει τη δοκό που εκτοξεύει την οβίδα. Αντ’ αυτού, η κάθε άκρη του τόξου είχε την δική της χορδή οι οποίες επισυνάπτονταν σε ένα κύλινδρο ο οποίος περιστρεφόταν με μεγάλη ταχύτητα ώστε να εκτοξευθεί το βλήμα. Το τέλος της δοκού αυτής ήταν βαθουλωτό και έμοιαζε με κουπί. Το κουπί αυτό όμως θα επέτρεπε στο βλήμα να κυλήσει εύκολα, οπότε ένα κομμάτι ξύλο θα ήταν τοποθετημένο κάθετα στο πίσω μέρος. Έτσι, το βλήμα θα παρέμενε στο κοίλωμα  περισσότερο μέχρι η φυγόκεντρος δύναμη να του επέτρεπε να κυλήσει έξω από αυτό και να εκτοξευθεί.

Άρμα μάχης

Tο όχημα αυτό, που είχε ως πηγή έμπνευσης τη χελώνα, έφερε προστατευτικό κάλυμμα ενισχυμένο με μεταλλικές πλάκες, ενώ στην κορυφή του είχε ένα μικρό παρατηρητήριο, για το συντονισμό της κίνησης και των επιχειρήσεων του τανκ.

  Για την κίνησή του απαιτείτο η συνεχής και κοπιώδης εργασία οκτώ ανδρών, οι οποίοι έπρεπε να γυρνούν αδιάκοπα μια σειρά από στρόμβαλους, ώστε να στρέφονται οι τροχοί του οχήματος. Στις σημειώσεις του, ο Leonardo καταγράφει ότι πέρασε από το μυαλό του η σκέψη της χρήσης άλογων για την κίνηση του οχήματος, την οποία όμως απέρριψε, επειδή φοβήθηκε ότι η συμπεριφορά των ζώων σε πεδία μάχης θα ήταν απρόβλεπτη. Βέβαια, το τανκ είχε ένα μεγάλο κατασκευαστικό ελάττωμα. Μπορούσε μεν να κινηθεί προς πάσα κατεύθυνση, αλλά όχι μπροστά. Μελετητές του έργου του Λεονάρντο υποστηρίζουν ότι ο τελειομανής Ντα Βίντσι ουδέποτε θα υπέπιπτε σε τέτοιο λάθος. Πιστεύουν ότι ο Λεονάρντο επίτηδες σχεδίασε το όχημά του ελαττωματικό, ώστε να είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθεί σε μάχη.

Δρεπανιοφόρο άρμα

  Στα πρώτα χρόνια του στο Μιλάνο, ο Λεονάρντο σχεδίασε αρκετές πολεμικές μηχανές, μια εκ των οποίων και το δρεπανιοφόρο άρμα. Το άρμα αυτό έφερε περιστρεφόμενες λεπίδες οι οποίες ήταν τοποθετημένες οριζοντίως πάνω σε τροχούς με καρφιά για να αποτρέψουν τους αντιπάλους από το να πλησιάσουν. Ένας από αυτούς τους τροχούς έχει βαθμίδες  και μεταδίδει περιστροφική κίνηση στο κύριο μέρος του μηχανισμού. Μια ομάδα αλόγων τραβάει το άρμα ενάντια στον εχθρό. Αυτό ήταν ένα από τα πιο θανατηφόρα μηχανήματα που είχε σχεδιάσει ο Λεονάρντο καθώς ήξερε πως είχε την δυνατότητα να σκοτώνει φίλους όπως και εχθρούς όπως θα προχωρούσε μέσα στο πλήθος. 

Κανόνι τριών κανών

  Ως στρατιωτικός μηχανικός, μία από τις βασικές πεποιθήσεις του Leonardo Da Vinci ήταν πως η κινητικότητα ήταν καθοριστική για την νίκη στο πεδίο της μάχης. Αυτή η ιδέα φαίνεται σε πολλές πολεμικές κατασκευές του Leonardo, από κινητές γέφυρες και σκάλες μέχρι πολλά σχέδια όπλων. Την εποχή του, τα κανόνια χρησιμοποιούνταν σε σταθερές θέσεις λόγω του ότι ήταν βαριά και χρειάζονταν πολύ ώρα να γεμίσουν. Ο Da Vinci σχεδίασε το κανόνι αυτό ώστε να λύσει και τα δύο αυτά προβλήματα - ένα ελαφρύ και γρήγορο όπλο το οποίο θα έκανε μεγάλη ζημιά στο πεδίο της μάχης. Το σχέδιο περιείχε τρία λεπτά, εμπροσθοβαρή κανόνια με ρυθμιζόμενο ύψος. Σε αντίθεση με ένα παραδοσιακό κανόνι, όπου μία μόνο βολή ήταν δυνατή πριν το κανόνι ξαναγεμίσει, το κανόνι του Leonardo επέτρεπε στους στρατιώτες να γεμίσουν τρεις οβίδες κάθε φορά, επομένως και να ρίχνουν πιο συχνά. Το ελαφρύ σχέδιο και οι μεγάλοι τροχοί του επέτρεπαν στο όπλο να μετακινείται στο πεδίο κατά τη διάρκεια της μάχης.

Κανόνι πολλαπλών κανών

  Ο Leonardo πίστευε πως το πρόβλημα με τα κανόνια της εποχής του ήταν το ότι ήθελαν υπερβολικά πολύ χρόνο μέχρι να γεμίσουν και να ξαναρίξουν. Η λύση του προβλήματος αυτού ήταν η κατασκευή ενός κανονιού με πολλαπλές κάνες οι οποίες θα μπορούσαν να γεμίσουν γρήγορα ενώ οι υπόλοιπες θα έριχναν. Το κανόνι αυτό αποτελούνταν από τριάντα τρία μικρού διαμετρήματος όπλα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αυτά θα ήταν χωρισμένα σε τρεις σειρές των έντεκα η κάθε μία και όλες συνδεδεμένες σε μία ενιαία περιστρεφόμενη πλατφόρμα. Στις πλαϊνές επιφάνειες της πλατφόρμας υπήρχαν δύο τροχοί. Όλα τα όπλα θα γεμίζονταν και έπειτα, κατά τη διάρκεια της μάχης, η πρώτη σειρά θα έριχνε. Τότε η πλατφόρμα θα περιστρεφόταν έτσι ώστε να στοχεύσει η δεύτερη σειρά. Η ιδέα ήταν πως, καθώς η μία σειρά θα έριχνε, η δεύτερη θα έκανε μία παύση προς αποφυγήν υπερθέρμανσης, και η τρίτη θα γέμιζε. Έτσι, οι στρατιώτες θα μπορούσαν να ρίχνουν χωρίς διακοπή.